Փարվանան մի թագավորություն էր, որտեղ ապրում էր մի թագավոր իր դստեր հետ: Նա արդեն սկսում էր ծերանալ և այդ պատճառով նա ուզումէր իր դստերը ամուսնանել: Նա լուր տարածեց, որ լինելու է մրցույթ և ով հաղթի նա էլ կլինի նրա դստերը ամուսին:Եկան կտրիճները: Աղջիկը մտածեց, որ հնարավոր է հաղթի ինչ, որ մի տկար և նչի սիրի նրան: Այդ պատճառով նա հրամայեց բերել անմար կրակը: Ճանապարհորդության գնացին բոլորը: Անցավ մի քանի տարի, բայց կտրիճնեչը չկան ու չկան: Դա տեսնելով աղջիկը սկսեց լաց լինել: Նրա արցունքներից լիճ առացավ ու փակեց փարվանան:
Կտրիճները ետ չեկան, որովհետև նրանք թռնում էին կրակի վրա, որպեսզի առաջինը տանեն կրակը և ընկնում էին կրակի մեջ, այրվում:

Դաս–Խաղ. Հայոց Պատմություն

Խաղալու համար սեղմիր այստեղ

Երազանք…

Եղել է, չէ՞… Եղել է չէ՞, որ ուզենաք օրինակ՝ թռչել, մեռնել, նորից ծնվել, ևս մեկ անգամ սկսեք սովորել քայլել։ Իմ հետ եղել է և ասեմ, որ շատ անգամ։ Ամենաշատը եղել է թռչելու երազանքը։ Այնպիսի տպավորություն է, որ եթե ես թռչեմ՝՝ կլինեմ ազատ։ Այսինքն ես հիմա էլ եմ ազատ, բայց երբ կատարվում է այդպիսի երզանք, այննպիսի տպավորություն է, որ դու ազատ ես, ոչինչ չի հուզում քեզ, ոչինչ չի խնգարում քեզ։ Իհարկե, եթե քո համար լինի երեզանք նոր հեռախոս, երբ ստանաս այդ զգացմունքը չես ստանա։ Ես խոսում եմ այդպիսի «անհնարին» բաների մասի։ Թռչել ես կարող եմ օրինակ պարաշյուտով, ինքնաթիռով և այլն, բայց դա ուրիշ է։ Կարծում եմ հասկանում եք ինձ։ Այսօր ես կիսվեցի Ձեզ հետ իմ երազանքով։ Սպասեք մյուսին։